Mook

วันพุธที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2553

อาหาร อากาศและอารมณ์สวยๆ

ดูเหมือนว่าเป้เดินทางใบเดิมคงอยากย้ายที่อยู่จากหลังตู้เสื้อผ้า
มาอยู่บนหลังฉันแทน ทำหน้าที่เป็นอวัยวะที่สามสิบสาม
มันคงอยากหายใจกลิ่นทุ่งนา หมอกอ่อนๆ มากกว่ากลิ่นฝุ่นอิฐหรือท่อไอเสีย
เหมือนกับฉันนั่นแหละ
..
คล้ายจะมีวันว่าง
ว่างจากการตื่นเจ็ดโมงเช้าหรือก่อนหน้า ทำกาแฟ เปิดอินเทอร์เน็ต อาบน้ำ
ซื้อข้าวไข่เจียว เดินข้ามถนนไปมหาลัย วิ่งขึ้นตึกมนุษยฯ หรือ ตึกศึกษา
เที่ยงก็แวะกลับหอมานอน บ่ายโมงกลับไปมหาลัย ตกเย็นแวะหอสมุดรับสารเย็นๆ
ย่ำค่ำเดินออกผ่านหน้าตึกเหลือง ดอกลีลาวดีเกลื่อนพื้น สูดหายใจลึกๆ กินข้าว
ทำการบ้าน เปิดอินเทอร์เน็ต อ่านหนังสือ นอน ตื่น อาบน้ำ ... - วิ่งวนเช่นทุกวัน
..
ฉันไม่ได้อยากเดินช้าลง
เดินด้วยฝีก้าวปกติ
แต่ด้วยพื้นที่อณูเม็ดอากาศที่ต่างกัน
เท้าก็ร่ำๆจะย่ำพื้น

ปลายทางสำหรับนาทีนี้
ประเดประดังยากต่อการตัดสินใจและตีน
ลงใต้ไปพัทลุง สูดกลิ่นอากาศจริงใจ
พักหนาวได้ไม่มีค่าใช้จ่าย นอกจากค่ารถ
หรือถ้ามีจักรยาน ? - สักคัน
เช้าตื่นดมกลิ่นหมอกดูดอกไม้ - ทุ่งข้าวหน้าบ้าน
กรุ่นกับกาแฟสักแก้ว , ย่าทำอะไร ก็ขอทำด้วย
เดินเก็บไอเดียจากธรรมชาติ
สายหน่อย กางแผนที่ไปไหนดี ที่ไกลกว่าทะเลน้อย
หรืออาจจะกางเปลนอนใต้ต้นมะพร้าวข้างบ่อน้ำและติหมา
มื้ออาหารผักหญ้ารอบบ้านกับฟืนพื้นบ้านและกระทะดำเขลอะ
จุดตะเกียงวอบแวม พอมองเห็น
กลางคืนรอดาวแวะมาเยี่ยม สนทนาพอหายเหนื่อย
สบตาก่อนราตรีสวัสดิ์ในอิ่มนวล

..

อาจจะไม่มีแกลลอรี่ศิลปะจัดวางเช่นกรุงเทพ
หรือหัวเมืองใดๆ
แต่มีหน้าต่างที่เปิดออกไปเห็นเขียวๆฟ้าๆของโลก
ใจจะพองโตกว่านี้ได้อีกหรือ ?

..

บางทีฉันอาจต้องการเพียงพื้นที่เล็กๆสำหรับบรรจุแสงและเงา
วัตถุของตัวเอง - ที่ต้องการเพียงอาหาร อากาศ และอารมณ์สวยๆ
เพียงพอจะประคับประคองวัตถุชิ้นนี้ให้คงอยู่ .

จุดบนแผนที่มากมาย
ที่รอคอยให้ฉันเป็นส่วนหนึ่ง
หรือฉันปรารถนาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง
ฉันจะไปเท่าที่ใจจะไปถึง .

กวีซีไรต์ปีสามห้าเอ่ยถึงบทเพลงเดียวดายของคนเดินทาง
เป็นคำสั้นๆง่ายๆ ถึงแม้จะอ้างว้างในความหมาย
แต่มีความเชื่อบางๆที่แฝงลึกภายใน

' ไ ป ไ ป ใ ห้ ไ ก ล สุ ด ฟ้ า ก ว้ า ง
ไ ป ต า ม เ ส้ น ท า ง ข อ ง เ ร า
อ า จ มี บ า ง ค น ผ่ า น ม า แ ล ะ มี บ า ง ค น ผ่ า น ไ ป
ก็ ยั ง มี ฉั น บ น เ ส้ น ท า ง อ ย่ า ง เ ดี ย ว ด า ย . . .

ฉั น จ ะ ไ ป แ ม้ เ ดี ย ว ด า ย '

เส้นทางที่ฉันเลือกเดิน
อาจไม่เดียวดายผู้คน
แต่อาจเดียวดายใจคนที่เข้าใจ .

บางที ไม่กี่วันจากนี้ -
เราอาจจะได้สบตากับบนดวงจันทร์
นั่งรถไฟไปดวงจันทร์ด้วยกันนะ .

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น